Walery Goetel urodził się w roku 1889 w Suchej (później nazwanej Suchą Beskidzką) leżącej na trasie kolejowej Kraków-Zakopane. Ukończył Gimnazjum im. B. Nowodworskiego (wówczas Świętej Anny) w Krakowie w 1907. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a doktorat z zakresu geologii i paleontologii uzyskał w Uniwersytecie Wiedeńskim w roku 1913 na podstawie pracy z zakresu geologii Tatr. Po doktoracie pracował w Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie habilitował się w roku 1918. Pracy naukowo-dydaktycznej w UJ nie przerwał i w chwili, kiedy w roku 1920 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego geologii i paleontologii w nowo wówczas zorganizowanej Akademii Górniczej. Stworzył tutaj od podstaw nową placówkę naukową, geologiczną, tj. Zakład Geologii i Paleontologii AG, przekształcony później w Katedrę Geologii Ogólnej, którą kierował aż do przejścia na emeryturę w roku 1960. Przez szereg lat był dziekanem Wydziału Górniczego, a od roku 1939 do 1951 był rektorem AGH.
Epoka, w której przyszło się kształtować młodemu umysłowi Goetla była niezwykłym okresem w dziejach polskiej kultury, okresem, który na żadnego młodego młodego intelektualistę, i jego rozwój, nie mógł pozostać bez wpływu. Był to bowiem jeszcze okres kończącej się Młodej Polski. Wawel pociąga młodego ucznia, szczególnie od czasu ukazania się Akropolis Wyspiańskiego, zresztą absolwenta tego samego Gimnazjum Św. Anny. Znakomity teatr krakowski owych czasów także wywarł wpływ na humanistyczną stronę zainteresowań Walerego Goetla. Wzmocniła się ona później przez wieloletnią przyjaźń z Juliuszem Osterwą.
Po I wojnie światowej Goetel pracował w Komitecie Plebiscytowym Spisko-Orawskim, a następnie był przewodniczącym delegacji rządu polskiego do spraw granicy polsko-czechosłowackiej. I wtedy to u Walerego Goetla powstała idea przemiany tego konfliktu granicznego, który się zogniskował w sporze o Jaworzynę Spiską, w porozumieniu obydwu stron dla utworzenia po obu stronach granicy w Tatrach Parku Narodowego. Po latach niestrudzonego działania powstał Tatrzański Park Narodowy. Pasją życiową Goetla była idea ochrony przyrody. Idea ta zaczęła się od około roku 1910, kiedy to Goetel, jako młody taternik i geolog, uświadomił sobie niebezpieczeństwo, w jakim znajdują się nasze Tatry. Idea ochrony przyrody przeszła ewolucję, począwszy od walki o rezerwaty i parki narodowe poprzez działalność na arenie międzynarodowej, zmierzającą do tworzenia parków narodowych pogranicznych i do koordynacji poczynań ochronnych w skali międzynarodowej, aż do dzisiejszych prób zrozumienia i opanowania konfliktu pomiędzy rozwojem przemysłu i techniki a koniecznością ochrony środowiska niezbędnej do prawidłowego życia i rozwoju człowieka.
Działalność Walerego Goetla w dziedzinie walki o ochronę przyrody została bardzo wysoko oceniona; w 1959 roku przyznano mu Międzynarodową Nagrodę im. Van Tienhovena na Uniwersytecie w Bonn za prace nad europejskimi rezerwatami przyrody. Profesor Walery Goetel zmarł w 1972 roku w trakcie spisywania swoich pamiętników, niestety nigdy ich nie dokończył.
